Nieuws

Vanuit het bestuur #36.3

Lieve Van Slaggers, Het is ondertussen alweer eind januari en wij zijn al over de helft van ons bestuursjaar en wat mis ik ‘de normale Van Slag avond’! Toen ik in april vorig jaar midden in de eerste Coronagolf ging solliciteren voor bestuur had ik nooit gedacht dat dit jaar zo zou lopen. Ja tuurlijk, ik wist waar ik aan begon, maar dat Corona nog zo’n grote invloed zou hebben op dit jaar had ik niet verwacht. “Hoezo zou je een bestuursjaar in Coronatijd willen doen?” vroegen veel mensen zich toen af. “Nou, omdat Van Slag ook tijdens zo’n jaar een bestuur nodig heeft en omdat ik goede hoop heb dat er over een tijdje weer veel kan”, was mijn antwoord dan meestal. Nu duurt dat ‘over een tijdje’ ondertussen al veel langer dan ik hoopte, maar ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn beslissing. Samen met mijn lieve bestuursgenootjes heb ik in de zomer als beginnend bestuur al super veel mooie dingen mee kunnen maken. Zo hebben we iedere dinsdagavond de DAV’s georganiseerd wat echt geweldig leuk was en hebben we lekker kunnen beachen. Ook heb ik als onderdeel van de IntroCie van vorig jaar en bestuurslid van dit jaar een mooie introductiedag kunnen neerzetten. Anders dan een normaal introweekend, maar zeker niet minder leuk. Daarnaast was de zomer gewoon een hele fijne periode om te bonden met het bestuur maar ondertussen ook aan de serieuze zaken te zitten. We wisten immers dat dit jaar anders ging zijn dan andere jaren en dat we ons niet aan het standaard draaiboekje zouden kunnen vasthouden. Als teamco heb ik natuurlijk het hoogtepunt van mijn functie in het begin van het jaar al gehad. Ik ging in de zomer al druk bezig met de teamindeling en het voorbereiden van het introductietoernooi en ook de indelingstoernooien hebben we volledig kunnen organiseren. Achteraf echt geweldig dat dit gewoon heeft kunnen plaatsvinden! Daarna hebben we ook nog een aantal wedstrijden, drie om precies te zijn, kunnen spelen in de normale Van Slag competitie. Hoewel we op deze avonden soms meer politieagentje moesten spelen dan we zouden willen, heb ik als trotse teamco wel heel erg genoten van alle leuke teams en de fijne wedstrijden.   Sinds we niet meer mochten volleyballen in teams hebben we nog wel veel alternatieve activiteiten op Olympos kunnen organiseren. Superleuk ook om de Van Slaggers op deze manier nog wel te kunnen blijven zien!  We hebben gevolleybald in twee- en viertallen, krachttrainingen gedaan, gebadmintond, lekker gedanst tijdens de Just Dance avond en heel veel andere alternatieve activiteiten georganiseerd. Ook ben ik natuurlijk aanwezig bij alle commissie-activiteiten die, ondanks dat ze online zijn, altijd erg gezellig zijn! Nu we al een tijdje in strengere lockdown zitten en we niet meer met het bestuur kunnen samenkomen is dit soms wel zwaarder dan van tevoren gedacht. Het online vergaderen is gewoon veel minder leuk en hoewel we dit nog wel vaak in twee drietallen (nu in drie tweetallen) deden is het natuurlijk raar om elkaar niet meer veel te zien. Gelukkig blijven we positief en maken we er altijd met z’n allen het beste van. Zo hebben we het daydrinken uitgevonden (13:00 beginnen en 21:00 er af liggen > aanrader!), hebben we leren vloggen, kan iedereen bijna de Skibidi dansen, zijn we ondertussen immuun voor het gezang van Marleen, zijn we erachter gekomen dat chocomel-rum een goede combi voor tijdens vergaderingen is en kunnen we onszelf via video’s prima voor schut zetten voor de rest van de vereniging. Heel leuk allemaal, maar natuurlijk hopen we dat we zo snel mogelijk weer met z’n allen op Oly mogen staan om het jaar goed af te sluiten samen! En hopelijk lukt het dan ook nog om met het bestuur een keer dit jaar een biertje in het sportcafé te nuttigen ;) Ik heb er vertrouwen in!   Liefs, Elin     

02/07/2021 Door Lianne Potters bestuur, vanuithetbestuur 0 reactie(s) Lees meer...

Vanuit het bestuur #36.2

Lieve, lieve iedereen, Wat fijn dat jullie de tijd hebben genomen om mijn stukje te lezen, leuk! Je staat op het punt om vermaakt te worden van een niveau van heb ik jou daar. Ik mag het spits afbijten met het schrijven van een bestuursblog, o – mijn – god. Ik wil beginnen met hallo, hoe gaat het allemaal met jullie? Want man, wat is het leven anders hè. De afgelopen bijna 9 maanden waren als een achtbaan die niet stopt. Waar we eerst altijd hoopten dat de achtbaan nog een keer het rondje zou doen omdat de Efteling-medewerker in een goede bui was, zouden we nu als-je-be-lieft willen dat die gozer eindelijk eens aan de rem trok. Dan gaan we steil omhoog, een scherpe bocht naar links en vervolgens een flink onverwachte vrije val naar beneden waar je kotsmisselijk van wordt. Deze onverwachte en abnormale wendingen hebben allemaal – naast de misselijkheid door de zwaartekracht waarmee we spelen – invloed op onze gemoedstoestand. Als ik vraag aan mensen hoe het gaat, gaat het wisselvallig en dat geldt ook voor mezelf. Nu ben ik sinds september naar het schijnt een Bachelor of Science in Psychologie dus in het kader van iets met je studie doen, ben ik mezelf en anderen eens gaan observeren. Ik zou verschillende typen gedrag en gedachtegangen dan wel gemoedstoestanden kunnen identificeren, die menigeen ook ervaart. Ook geef ik jullie zo een kijkje in hoe mijn leven de afgelopen tijd was. Ik schrijf dit stuk eigenlijk helemaal los van het besturen, wat ik natuurlijk met alle liefde doe. Maar dit gaat nu even over het leven van een mens, ik had het gevoel dat ik dit op deze manier moest schrijven. Misschien vinden jullie dat wel leuk om wat meer over jullie activiteitencoördinator te weten: wellicht met een beetje leedvermaak, een andere blik of juist herkenning. In de put zitten-fase In april ben ik even helemaal ingestort, het leven veranderde zo drastisch, je moest andere mensen ineens gaan zien als mogelijk besmettingsgevaar en je sociale kringen tot een minimum beperken, heel tegennatuurlijk. Dit wekte allemaal verdriet bij me op, omdat ik het juist zo fijn vind om lekker knuffels te geven en me bij veel verschillende mensen te wanen. Heerlijk! Dus ik zat even totaal in de Put der Sociaal Isolement en kwam mijn bed nauwelijks uit. Dit werd naarmate de tijd vorderde beter en ik kroop uit de put. Ik wende aan het ‘nieuwe normaal’, de twee woorden die eigenlijk eerst enorm veel kotsneigingen bij me naar boven brachten, maar nu toch echt werkelijkheid waren geworden: ik was gewend, aan het nieuwe normaal. Bleh. De acceptatiefase Ik vind het leven zo op een lager pitje wel fijn en kan het simpele leven waarderen. Ik heb immers bijna geen FOMO (fear of missing out) meer en dat draagt wel bij aan dat ik in ieder geval niet het gevoel heb dat ik een leip feest ergens mis waar al mijn vrienden en daar weer vrienden van zijn en hier de liefde van mijn leven zou ontmoeten. Ik ben daarbij ook yoga gaan doen en meditatie, wat ik mijn hele leven al had moeten doen maar nooit ‘de tijd’ voor had. Hierdoor ben ik in een dieper niveau van begrip gekomen voor mijn eigen stressniveaus en hoe hoog ik soms in mijn ademhaling zit. Ik ben meer vrede gaan hebben met nietsdoen, omdat we een soort gedwongen zijn om minder te doen. Ik heb ontdekt dat ik niet altijd maar ziek druk moet zijn. We hoeven echt niet altijd maar functioneel en nuttig te zijn. Ik heb het idee dat het altijd maar van ons wordt verwacht als je studeert, dat je dan ook je tijd écht nuttig moet besteden. Nou, dat hoeft dus niet, en wat is nou echt nuttig? Nuttig is ook tijd besteden aan wat je nou echt leuk vindt. Ik vind het soms leuk om naar de inhoud van mijn draaiende wasmachine te kijken, of mijn planten te aaien, of gewoon op bed te liggen luisteren naar The War On Drugs en me mee laten nemen in mijn eigen gedachtenflow. Gun jezelf om weer eens mee te gaan in waar je gedachten heen stromen. De ‘Vroeger was alles beter’-fase Ik mis het uitgaansleven en de gezelligheid zo, met een biertje in de ene en een biertje in de andere hand die er in de tussentijd door iemand ingedrukt is. En dat er dan iemand anders zegt: hee twee bier in de hand! En dat je weet: ja, een van de twee moet ik nu adten. Is dit een studentikoze regel, ja zeker. Vond ik dit altijd leuk? Nee, maar ik snak nu naar IEMAND die kan zeggen tegen mij dat ik twee biertjes in mijn hand heb! Ik adt ‘m met alle liefde, gooi ‘m naar binnen als water. Het was gewoon zo mooi, die dinsdagavonden in de Poema met een groepje wat de volgende dag ook echt wel serieuze dingen te doen had, óf juist de woensdagen totaal had vrij gepland omdat ze wisten dat de dinsdagavond bij van Slag zou escaleren. Meeschreeuwen met je favoriete nummers, waardoor je stem de volgende 3 dagen klonk als die van tante Corrie. En dan bedoel ik dus niet tante Corona, dat is haar zus. De uit de hand gelopen sportobsessie-fase Ik begon met hardlopen en heb Strava gedownload: een app waarbij je je sportactiviteit kan bijhouden. De meeste van jullie kennen het vast wel, van vrienden of zelf gedownload. Het kan verschillende kanten op gaan. Je hebt of precies 3 volgers: je huisgenoot, de broer van je beste vriend en je sportieve tante. Óf je hebt ineens 80 volgers: als je het een beetje goed doet of geinige teksten bij je hardlooppogingen hebt. ‘Heb jij al Strava?’ is het nieuwe ‘heb jij al Hyves?’. Ik probeer het 2e (de 80 volgers) te bereiken maar dat is helaas nog niet gebeurd (follow 4 follow hè). Ook het hardlopen gaat nu minder, van 2 keer in de week naar eens in de twee weken. Ach ja, niet te kritisch zijn ook weer voor jezelf, I’m freaking trying ja! Panikeerfase IK WEET HET NIET MEER, AAAAAH IK WIL IN BED LIGGEN EN SLAPEN TOT DIT OVER IS. Laat dit allemaal een droom zijn en dat ik wakker word in een blije wereld waarin we elkaar allemaal weer kunnen knuffelen. Ik ga om deze paniek kwijt te kunnen mijn huis schoonmaken want dan heb ik iets waar ik wel controle over heb en meteen resultaat van zie. Ook kerstmuziek luisteren werkt erg goed tegen paniek: stel je een winterwonderlandschap voor met elfjes en Michael Bublé die je zachtjes over je wang streelt. Sociale wanhoopsfase Als ik naar een winkel ga of op straat loop, heb ik de neiging om positieve interactie op te zoeken. Wat leuk is, is om gewoon lekker in het park te gaan lopen, in je eentje. Er zijn verbazingwekkend veel mensen die in hun eentje gaan lopen en eigenlijk hunkeren naar een reden voor het starten van een gesprekje. Ik grijp die met beide handen aan, en zij ook. Dan sta je voor je het weet te praten met iemand en deel je lief en leed voor 10 minuutjes en wens je elkaar daarna een fijne dag. En ben jij weer vervuld met positieve gevoelens! De huidhongerfase Nu ik het over positieve gevoelens heb, ik zeg het maar gewoon als single 23-jarige single adolescent: ik wil neuken! En een relatie, of beide. Liefst beide. We kunnen het allemaal ontkennen maar we hebben behoefte aan intimiteit! Er komt (naast xtc) bij knuffelen onder andere een leuk stofje genaamd serotonine vrij, die ervoor zorgt dat je je fijn voelt en aanrakingen intenser worden. Ik heb een flinke serotonine-lading nodig, dat kan ik je zeker vertellen. Op sommige momenten heb ik echter ook een totale rustfase waarin ik denk dat het daaronder wel zeker gevoelloos moet zijn geworden en ik vraagtekens heb of er daar ooit nog activatie gaat plaatsvinden. Maar dit verlangen komt toch elke keer weer tot leven, met vlagen. Het is of: ik wil neuken, of: ik ga het klooster in, en nu weet ik het zeker. De existentiële crisis Wie ben ik, wat wil ik, ik denk dat ik in een quarterlife crisis zit. Ik kan nu geen keuzes maken over de toekomst. Straks kan alles weer en wat moet je dan?!? Moet ik al plannen maken? Fock moet ik nu niet wat van mijn leven maken en mijn tijd goed besteden voor de maatschappij? Een mens ontleent zijn identiteit voor een groot deel aan zijn omgeving, hoe je vrienden op je reageren en hoe de interactie met andere personen is. Het is door de magere sociale contacten echt veel moeilijker om weer te weten wie je daadwerkelijk bent en wat je wilt. Ik ben zelf gaan werken bij de GGD voor het landelijke corona-afsprakennummer. Hierdoor heb ik wel het idee dat ik wat toevoeg aan deze strijd tegen corona en spreek ik ongeveer de hele populatie van Nederland. Dat helpt wel enigszins, maar verder heb ik een soort pauzejaar met wat ik wil voor mijn toekomst. We moeten er met z’n allen doorheen en dit virus te slim af zijn, met de gehele mensheid. En dan eigenlijk dus niet samen, in de buurt van elkaar, maar toch indirect ook weer wel samen. Als we allemaal hetzelfde weer willen kunnen: verbinden, aanraken, gezelligheid, lachen gieren brullen, stoeien, een arm op de schouder, onbekenden de hand weer schudden bij een kennismaking en ze tot bekenden dopen. Ik hoop dat het nieuwe normaal gauw weer het oude normaal kan worden! Ik hoop dat jullie je hierin enigszins kunnen herkennen of totaal niet, dat kan ook. Ik wilde op deze manier in ieder geval even laten weten dat wat of welke fase je ook doormaakt, jij, ik, WIJ zullen er weer sterker uit komen! Liefs, Trees (aka Trissafissa)

12/19/2020 Door Trees Penning de Vries bestuur, vanuithetbestuur 1 reactie(s) Lees meer...

Vanuit het bestuur #36.1

Lieve Van Slaggers,Na een week vol vlogs van ons bij deze dan ook onze eerste bestuursblog! Waar jullie de afgelopen week een kijkje in ons dagelijks leven hebben gekregen, wordt dit een inkijkje in ons leven van de afgelopen maanden. We beginnen dus niet met een individuele blog, maar eentje vanuit ons allemaal!Toen wij solliciteerden voor het 36e bestuur van Van Slag, wisten wij natuurlijk allemaal waar we aan begonnen. Dit zou vanwege corona geen normaal verenigingsjaar worden. Op het moment van de sollicitaties zat alles nog op slot en mochten we nog niet eens volleyballen. Ook was het voor ons allang duidelijk dat het virus in september niet op magische wijze weg zou zijn. Toch ging het land vanaf juni langzaam weer open en kregen ook wij natuurlijk weer stiekeme hoop. Zo konden we, met de nodige maatregelen, wel gewoon de DAV’s organiseren gedurende de zomer en mochten we ook weer volleyballen in de zaal! Het virus was in september inderdaad niet weg, maar toch lukte het om zowel een groot introductietoernooi als de indelingstoernooien te organiseren. Hier ondervonden we dat onze rol toch iets serieuzer zou worden dan die van afgelopen besturen. Politieagentje spelen op de dinsdagavond stond nou niet per se in onze functieomschrijving, maar gelukkig waren jullie allemaal vooral vol begrip en vooral erg blij dat we gewoon weer konden volleyballen. Daarnaast scheelde het dat die oranje hesjes toch niet zó lelijk stonden als vooraf gedacht (al zijn de meningen daarover verdeeld).Aan het begin van de speelrondes stonden wij er dan ook nog steeds erg positief in. We waren naast al het regelwerk rondom de ALV ook nog heel erg druk met het maken van coronaprotocollen en bedenken van alternatieven voor activiteiten. Het was lastig dat het beleid rondom sporten en activiteiten steeds veranderde en we hebben hierdoor vaak op de dinsdag zelf nog ontzettend veel moeten regelen en aanpassen (door jullie misschien te merken aan alle last-minute appjes in de teamcaptains app, sorry daarvoor ;) ). Toch leek veel nog wel te kunnen, al dan niet in een aangepaste vorm. Dit alles gaf ons heel veel motivatie en wij zaten boordevol plannen en ideeën om jullie toch nog een fantastisch Van Slag jaar te bieden.Toen plotseling de maatregelen echt flink aangescherpt werden en volleyballen en fysieke activiteiten niet meer leken te kunnen, was dit dan ook voor ons een flinke domper. Maar, na een momentje balen, gingen wij weer verder volgens het motto dat ons bestuursjaar tot nu toe toch wel kenmerkt: niet kijken naar wat er allemaal níet meer kan, maar juist naar wat wél mogelijk is. Dit betekent veel schakelen en leren omgaan met tegenslagen, maar ook ruimte voor creativiteit en omdenken! We hopen nu dat we jullie de komende tijd nog wel iets van sportiviteit kunnen aanbieden, maar als dat straks ook niet meer mag, verzinnen we daar ook wel weer iets op! We zijn ook ontzettend blij met onze commissies, die tot nu toe al ruimschoots hun flexibiliteit en creativiteit hebben getoond en dit alleen maar meer zullen moeten doen de komende tijd.Wij hopen natuurlijk dat we jullie snel weer fysiek kunnen (blijven) zien en zijn vastbesloten van dit jaar alsnog een succes te maken (#suc36!). Hiervoor horen we natuurlijk ook graag jullie input en creatieve ideeën, dus schroom niet om ons hiervoor te benaderen. Het belangrijkste is dat we jullie toch allemaal nog een beetje Van Slag mee kunnen geven in deze tijden, ook zonder volleybal. Blijf allemaal gezond en tot snel!Heel veel liefs,Het 36e

10/30/2020 Door Lianne Potters bestuur, vanuithetbestuur 0 reactie(s) Lees meer...

Vanuit het bestuur #35.6

Lieve Van Slaggers,Een keer knipperen met je ogen en het jaar zit er alweer op! Niet helemaal zoals ik had verwacht maar wel super blij dat ik dit jaar activiteitencoördinator heb mogen zijn van Van Slag. De zomervakantie is inmiddels begonnen maar het voelt net alsof ik al 2 maanden zomervakantie heb gehad en ik nu weer begin met alles. In de quarantaine stonden alle activiteiten stil en had ik ineens zeeën van tijd, maar nu begint alles langzamerhand weer op te starten. Het afspreken met vrienden, een drankje doen op het terras of weer een Van Slag borrel, wat heb ik dat gemist!!Ik had stiekem wel een beetje tranen in mijn ogen toen we het benefiettoernooi moesten afgelasten halverwege maart. Het was de eerste grote activiteit die niet doorging waar al zoveel voorbereiding in zat. Ook alle andere activiteiten die daarna kwamen, gingen met heel veel pijn in mijn hart niet door. Het deed me een beetje denken aan onze eerste najaars ALV in oktober waarbij ik de jaaragenda zou gaan presenteren. Zoals bij elke ALV was er natuurlijk veel te weinig tijd en tijdens de ALV gebaarde Eli duidelijk naar mij dat je jaaragenda bespreken van tafel werd geveegd. Zo voelde het nu ook een beetje nu de helft van de activiteiten gecanceld werden. Een dik kruis door de tweede helft van de jaaragenda.Maar goed, even gebaald maar andere dingen achter de schermen gaan nog wel door. Nog steeds elke week vergaderen d.m.v. videobellen. Werkt echt top: iedereen wil tegelijk praten, trage internetverbinding, mensen die opeens veel later lachen om je grap waardoor je denkt dat niemand het grappig vindt… Door die vergaderingen leefde Van Slag nog steeds voor mij dus dat vond ik wel heel fijn. We moesten ook een nieuw bestuur samen gaan stellen. Voor mijn gevoel zitten we nog halverwege ons bestuursjaar maar helaas zit het er toch alweer bijna op en mogen we onze taken overdragen aan onze opvolgers.Ik kijk vooral met een heel goed gevoel terug op dit jaar en alles wat we wél hebben georganiseerd met z'n allen. Ik ben zeker trots op alle commissies en mijn bestuur! Ook genoten van die extra ALV's (nieuwe recordhouders aantal ALV's yes!). Niet dat iemand door had dat ik aanwezig was bij de online ALV. Ik kreeg een appje na de ALV met: 'oh ik was vergeten dat jij er ook was totdat je Trees ging voorstellen' (thanks Elin).Voor nu nog genieten van de laatste activiteiten in de zomer en hopen dat we alles dubbel en dwars kunnen inhalen volgend jaar! Ik ga in ieder geval overal bij zijn, jullie ook?! Fijne vakantie!Liefs, Suus. 

07/17/2020 Door Sjoerd Houweling bestuur, vanuithetbestuur 0 reactie(s) Lees meer...

Vanuit het bestuur #35.5

Lieve Van Slaggers,Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen; ik mis Van Slag. Ik mis de dinsdagavonden, ik mis de activiteiten, ik mis de trainingen. Ik mis het allemaal, van het prachtige volleybal in de A, tot het enthousiasme en de pure strijdlust in de H. Van een biertje te veel op de dinsdagavond, tot samen brak strijden op de training een dag later. Van chaotische weekendjes weg tot maatschappelijk verantwoorde benefiettoernooien. Maar bovenal mis ik jullie stiekem het allermeest.Ik weet dat het niet de vrolijkste noot is om mee te beginnen, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit niet het overheersende sentiment van de laatste maanden is geweest. De samenleving staat stil, en helaas heeft Van Slag zich niet aan de malaise kunnen onttrekken. Toch kan ik een kleine glimlach niet onderdrukken als ik terugdenk aan de corona-vrije maanden waar we van hebben mogen genieten. Vrijwel exact een jaar geleden werden wij gebeld met de heugelijke mededeling dat wij het 35e bestuur van Van Slag mochten gaan vormen. Een enorme eer en een mooie uitdaging, met het samenvallen van een lustrumjaar én de uitbreiding van de vereniging. Dat niet alles in zo’n jaar altijd vlekkeloos kan verlopen bleek al op de eerste avond dat wij elkaar als bestuur spraken. Er was nog zo gezegd ‘hou nog even geheim dat jullie gekozen zijn’. Helaas werden wij binnen een half uur al gespot door een Van Slagger (thanks Dorien). Het was voor ons de start van een prachtig jaar. Een jaar waarin we een lustrum mochten vieren met alle bijbehorende activiteiten, een jaar waarin er nog meer mensen op de dinsdagavond van het volleybal en de sfeer konden genieten, een jaar waarin de trainingen zo mogelijk nog populairder waren dan het jaar ervoor. Een jaar dat eigenlijk voorbij vloog, totdat het met piepende remmen tot stilstand kwam. Het voelt gek om, na een gevoelsmatig incompleet bestuursjaar, al aan de vooravond te staan van de overdracht. Enkele dagen geleden hebben wij het 36e kandidaatsbestuur aan jullie mogen voorstellen, en we hebben er alle vertrouwen in dat deze 6 toppers er een fantastisch jaar van gaan maken! (Suczessendertig!)Toch ligt er mogelijk nog wat in het verschiet. De maatregelen zijn aan het versoepelen, het weer wordt met de week beter, en de buitensport mag langzaam maar zeker weer starten. Het wijst voor ons naar een prachtige kans om het jaar hoopvol en positief af te sluiten: Beachvolleyballen! Achter de schermen wordt er het nodige geregeld om ervoor te zorgen dat we tijdens de komende maanden nog een beetje kunnen sporten. Hoewel mijn conditie weg is, en ik mijn balgevoel vermoedelijk ergens in maart heb laten liggen, kan ik niet wachten om weer het veld/zand op te stappen, en jullie weer te zien. Blijf allemaal gezond, en tot de volgende!Liefs, Willem

05/15/2020 Door Sjoerd Houweling bestuur, vanuithetbestuur 0 reactie(s) Lees meer...